“Zeer deskundige adviezen in duidelijke taal, dat is wat men krijgt bij Van der Sluis, Van der Zee & Kalmijn Advocaten. De afwerking toont een hoge graad van professionaliteit en ervaring. Er is geen twijfel over mogelijk dat zij weten wat ze doen. Deskundig, integer en betrokken, zo zou...
lees meerVandaag laat een van onze faillissementsmedewerkster je meekijken met haar werk:
‘Ga jij er maar alleen naartoe. Dat kun je best’, zei de curator toen ik hem vertelde over de beddenleverancier, die 100 bedden wil komen ophalen uit het failliete hotel. ‘Dat gaat hartstikke lang duren, wat moet ik daar zo lang doen in dat lege pand?’, protesteerde ik nog, maar het mocht niet baten. En zo rijd ik op een zonnige ochtend in februari over de lange oprijlaan naar het monumentale gebouw. Als ik uitstap fluiten de vogeltjes, het is er prachtig. En erg rustig.
Nu de volgende horde: het vinden van de juiste sleutel. Altijd lastig bij zo’n onbekende sleutelbos, maar het lukt. Snel doe ik de deur achter me op slot, je weet niet wat hier allemaal rondscharrelt. Ik kijk om me heen in de kolossale hal. Links de balie, waar de hotelgasten zich vroeger moesten melden. Rechts de bibliotheek waar we nog niet zo lang geleden het personeel hebben toegesproken. Bedrukte gezichten bij de officiële mededeling dat het bedrijf failliet is en dat wij ze gaan ontslaan, een sprankje hoop toen we vertelden dat het hotel voorlopig open bleef omdat er nog reserveringen waren. Het was niet van lange duur. Sommige personeelsleden werkten er al bijna twintig jaar. Het blijft een van de minder leuke kanten van mijn werk als faillissementsmedewerkster.
Ik loop door naar het restaurant, langs de sjoelbak waarmee het personeel zich kennelijk heeft vermaakt in de periode dat er geen gasten meer waren, maar ze nog wel aanwezig moesten zijn. Tijdens de opzegtermijn van meestal vier weken worden ze betaald door het UWV en moeten ze nog werken als wij dat willen. In dit geval hebben we iedereen diensten laten draaien om het hotel niet onbeheerd achter te laten. Ik ga aan een van de tafeltjes zitten, zodat ik goed zicht heb op de oprijlaan. Terwijl ik op de beddenleverancier wacht, denk ik nog eens na over de redenen van het faillissement. Teruglopende omzet door sites als booking.com, waardoor mensen telkens minder voor een overnachting willen betalen. Te weinig kamers in verhouding tot de personeelslasten. En ook heel belangrijk: veel te hoge energie- en onderhoudskosten. Daar kan ik me best iets bij voorstellen. Het pand is enorm.
Ik begin me een beetje te vervelen en ga terug naar de receptie. Achter de balie staat een gammele bureaustoel. Ik ga zitten en trek wat laatjes open. Alles is keurig georganiseerd en dat verbaast me niks. Ik herinner me de kordate bedrijfsleidster die werkelijk van alles binnen het hotel op de hoogte was. De kamersleutels hangen op het genummerde bord. Kaarten met toeristische routes liggen klaar voor de gasten. Zouden die nog terug moeten naar de leverancier, vraag ik mij af. Ach, laat ook maar. Mijn oog valt op de verdorde planten bij de entree. Ik geef ze water met de koffiepot, gelukkig heeft Vitens de boel nog niet afgesloten. Er is inmiddels een nieuwe eigenaar dus misschien komen de planten nog goed terecht. Weer een paar minuten voorbij maar, geen nog spoor van de beddenleverancier.
Ik scharrel wat rond, bekijk een paar hotelkamers. De kamers lijken ingericht met Leen Bakker-meubels van eind jaren negentig. Groene schemerlampjes met een gouden randje, dat werk. Zelf zou ik er niet heel blij van worden als ik hier een weekend moest zitten, qua inrichting van de kamers dan. De ligging en omgeving zijn wel prachtig.
Als de beddenleverancier zich eindelijk meldt, bel ik de curator. De nieuwe eigenaar is ook langsgekomen en heeft aangeboden het ophalen van de bedden verder te begeleiden. Ze zijn nu een uur bezig en hebben nog maar een klein gedeelte van de kamers leeggehaald. Ik mag naar kantoor komen. Nadat ik de nieuwe eigenaar op het hart heb gedrukt dat hij de deur goed op slot moet draaien en de sleutels nog vandaag bij ons moet inleveren, stap ik in mijn autootje en rijd ik de lange oprijlaan af, terug naar de bewoonde wereld.
Gelukkig maar dat de boedel niet leeg is.....valt er voor de curator gelukkig nog minimaal 200 euro per uur te declareren voor zolang het gaat...
Gelukkig maar dat de boedel niet leeg is.....valt er voor de curator gelukkig nog minimaal 200 euro per uur te declareren voor zolang het gaat...
Leuk verhaal😜👍🏼
Leuk verhaal Angelique, ik herinner me dat ik tijdens een bruiloft-polonaise in het hotel bijna het zwembad ben ingelopen!
