De medewerker in deze uitspraak verstuurt in een half jaar tijd minimaal 1.255 amoureuze Whatsappjes naar diverse dames. Nu mag hij dat natuurlijk gerust doen, in zijn eigen tijd en met zijn eigen telefoon. Maar onze Romeo doet het onder werktijd met een telefoon die hij van de werkgever ter beschikking heeft gekregen.
Na een dienstverband van meer dan zeven jaar vertrekt Romeo in augustus 2015. Hij heeft op dat moment nog 214,2 verlofuren staan, dat zijn meer dan vijf weken niet-opgenomen verlof! De werkgever van Romeo noem ik voor het gemak even Dachthetniet B.V. Romeo spreekt met Dachthetniet B.V. af dat de verlofuren worden uitbetaald en wel in drie termijnen. Het uurloon van Romeo is € 23,73, dus het gaat om een bedrag van meer dan € 5.000,-. Maar Dachthetniet B.V. ontdekt de appjes die Romeo heeft verstuurd en denkt: ‘Ik ben gekke Henkie niet! Al die tijd die Romeo heeft zitten appen, is hij niet voor ons aan het werk geweest.’. Daarom betalen ze Romeo niet.
Rechtszaak
Romeo is het wachten op zijn geld beu. Hij begint een rechtszaak waarin hij betaling van de verlofuren eist. Dachthetniet B.V. voert als verweer dat Romeo loon heeft ontvangen voor tijd die hij niet heeft gewerkt omdat hij zat te appen. Romeo was volgens Dachthetniet B.V. volledig in de wolken en in vervoering geraakt toen hij de berichten verstuurde. Daarom gaan ze uit van vijf minuten per bericht. Ze komen op 2.105 appjes. Het loonbedrag dat hieraan gelijk staat willen ze verrekenen met de vordering van Romeo. Die vervalt dan volledig.
Oordeel rechter
De rechter is het met Dachthetniet B.V. eens dat geen loon hoeft te worden betaald over de tijd die Romeo heeft besteed aan het appen. Geen arbeid, geen loon. Hierop kan een uitzondering worden gemaakt als de oorzaak van het niet kunnen werken voor rekening van de werkgever behoort te komen. Van deze uitzondering is volgens de rechter in dit geval geen sprake. Het versturen van de appjes komt voor rekening van Romeo omdat daarvoor geen noodzaak bestond en Dachthetniet B.V. er niet van de op de hoogte was en ook niet mee heeft ingestemd.
Daar komt nog bij dat in de ‘Bedrijfseigen regeling’ van Dachthetniet B.V. uitdrukkelijk staat: ‘Incidenteel en beperkt gebruik voor persoonlijke doeleinden van de elektronische communicatie-middelen is toegestaan.’ Dit is niet de manier waarop Romeo de telefoon heeft gebruikt. Hij heeft dus gehandeld in strijd met de regeling van Dachthetniet B.V.
Vaststelling schade
Nu moet worden bepaald hoeveel loon ten onrechte is betaald en dus mag worden verrekend. Dachthetniet B.V. stelt dat er 2.105 appjes zijn verstuurd. Romeo ontkent dit. Omdat niet meer precies kan worden achterhaald hoeveel appjes het nu zijn, gaat de rechter uit van 1.255. Dit is het aantal appjes dat in ieder geval is verstuurd. Romeo geeft dit ook toe.
Hoeveel tijd Romeo aan de appjes heeft besteed is niet duidelijk. Daarom maakt de rechter een schatting. Dit mag de rechter doen volgens artikel 97 van boek 6 van het Burgerlijk Wetboek, waarin staat: ‘De rechter begroot de schade op de wijze die het meest met de aard ervan in overeenstemming is. Kan de omvang van de schade niet nauwkeurig worden vastgesteld, dan wordt zij geschat.’. Hij gaat uit van twee a drie minuten per appje en komt op een schadebedrag van € 1.500,- bruto. Dit mag worden verrekend met de verlofuren die nog moeten worden betaald.
Voor arbeidsrechtadvocaten is dit een interessante uitspraak: tijd die besteed is aan het versturen van appjes mag worden verrekend. Maar Dachthetniet B.V. is in deze uitspraak financieel slecht af. Omdat Dachthetniet B.V. te laat betaald heeft, veroordeelt de rechter haar tot de wettelijke verhoging van € 358,29, de buitengerechtelijke incassokosten van € 584,79 en de proceskosten van Romeo van € 722,99. In totaal dus een bedrag van € 1.666,07, meer dan het bedrag dat ze mogen verrekenen. En daar komt de wettelijke rente dan nog bij. Laat het voor Dachthetniet B.V. een schrale troost zijn dat ik als arbeidsrechtadvocaat in ieder geval blij ben met dit vonnis.